"Jij doet zulk dankbaar werk." Een uitspraak waar ik jeuk van krijg tot in het uiterste van mijn tenen. Tegenwoordig kan ik niet anders dan de persoon die dit uitkraamt aankijken en antwoorden: "Definieer dankbaar." Hierop volgt een onnozele blik en een hoop gestotter. Uiteindelijk volgt er een antwoord met een hoop mooie woorden, er wordt iets gemompeld over respect, maar niets wat enige dankbaarheid samenvat. Juist. Ik werk in de zorg.
Van jongs af aan liep ik aan moeders hand door verzorgingshuizen heen. We brachten de ouderen van dagen naar de kerk en na de dienst was er koffie met een koek. Moest mevrouw De Haan naar het toilet, werd hier adequaat op gereageerd. Als meneer Koetsier naar zijn kamer wilde, werd hij hierheen gebracht. Er was tijd voor een arm om zijn schouder, een troostend woord. De goede man had het zwaar met verlies van zijn vrouw. Echtpaar Jansen keuvelden over de gang waarbij hun rollators tegen elkaar botsen, maar ze waren nog samen. Toen was dankbaarheid nog heel gewoon.
Een paar jaar later werd ik geïntroduceerd in de wereld van mensen met een verstandelijke beperking. Ik wist meteen: dít was wat ik wilde! Mensen die het leven niet begrijpen helpen om het een stukje makkelijker te maken en vooral een beetje plezier te gunnen. Mezelf met hart en ziel in te zetten voor deze mensen op een respectvolle manier waartoe ik alle mogelijkheden had.
Nu, een kleine tien jaar later, is Nederland compleet gek geworden. De mensen die hun leven lang hard gewerkt hebben, worden gekort op hun plas- en douchemomenten. Echtparen die al zestig jaar samen in een bed liggen, worden uit elkaar gerukt omdat meneer niet hulpbehoevend is. Ouderen kwijnen weg in eenzaamheid. De zusters hebben geen tijd meer voor een praatje, die zijn namelijk erg druk met het doen van werk dat normaal door drie man gedaan werd. In de gehandicaptenzorg niet anders. De walging die door Nederland heen trekt wanneer Brandon in het nieuws verschijnt. Hoe mensonterend is het om zo'n jongen vast te ketenen? Er springen comités te voorschijn, compleet Den Haag buigt zich over de zaak en langzaam bloedt de commotie weer dood. Want wanneer de onderste steen écht boven gehaald zou worden, dan zouden die politieke mongolen zich nog eens flink achter de oren moeten krabben met alle bezuinigingen die zij aanvoeren.
Binnen alle beperkingen die worden opgelegd vecht ik met hart en ziel voor de rechten van mijn cliënten. Pardon, 'het product'. Want de zorg is niets meer dan lopende band werk geworden, aandachtsloos en gericht op het maken van winst. Dus definieer voor mij het respect en dankbaarheid voor hulpvragers en verleners.
Ilona vertelt de Metro dat er massaal gereageerd wordt op de lezerscolumn van maandag in Metro, hopelijk zien mensen ook in dat er wat moet veranderen in Nederland.
Bron: Metro/ Ilona Oskam