Het leven zoals ik dat gekend heb, was als jong meisje niet iets wat ging over rozengeur of maneschijn. Vele malen heb ik als kind al een uitvaart bijgewoond en waarschijnlijk meer dan anderen van mijn leeftijd. Wat ik nu ga vertellen is de tragische aanloop op een dubbele uitvaart die mijn leven voorgoed zou veranderen.
Het begon in 2008. Mijn oma kreeg te horen dat ze binnen twee jaar zou worden overgeplaatst naar een andere locatie binnen Amsterdam. Ze woonde toen al jaren in Bernardus aldaar. Wij waren haar meest trouwe bezoekers want we reden wel minstens één keer per maand trouw naar de andere kant van het land om met haar een potje te kaarten en mijn vader verzorgde haar post. Het ging toen al wat slechter met mijn oma en als ze Knock Out ging zei de dokter in opleiding weer dat ze een tia had gehad. Ze had al in geen jaren meer een echte dokter gezien en als ze pijn had zei de stagiaire uiteraard dat ze maar een paracetamolletje moest slikken.
In het ergste geval werd er weer een medicijn bijgeschreven om de symptomen van een ander medicijn te verhelpen. Zo was ze een wandelende apotheek en had ze rond de 20 medicijnen die ze dagelijks moest slikken en nog wat medicijnen die 1x per zoveel dagen geslikt moesten worden. We stonden aan de voet van de crisis maar zorg in Amsterdam is al langer dan de crisis bestaat iets wat te wensen over laat. Het personeel was ook niet bepaald oplettend. Mijn oma wilde niet verhuizen naar een plek waar ze zelf geen zeggenschap over had. Ze wilde dat ze het zelf zou kunnen kiezen. Dus koos ze ook zelf. Ze vroeg naar de verzorgingstehuizen bij ons in de buurt en kwam gewoon al heel snel aan de beurt ook al was er een wachtlijst.
Enkele maandjes later woonde ze dan eindelijk bij ons in de buurt, in het verzorgingstehuis van Zevenaar. We hebben het hier over 2008. We begonnen nu net crisis te voelen, maar in het verzorgingstehuis was alles super! Goede zorg, genoeg personeel. Dat was ook wel nodig want ze woonde er nog maar net een week toen bleek dat ze een te hoge dosering aan bloedverdunners had en dat haar totale medicatie gewoon onder het vergrootglas gelegd moest worden. Dit bleek omdat ze vier liter bloed was kwijt geraakt door de haarvaten van haar darmen die ochtend op het toilet. Het was door het goede personeel dat ze geen dokter in opleiding zag maar direct de ambulance gebeld hebben die haar met grote spoed meenamen naar het ziekenhuis. Hier kreeg ze vier liter bloed toegediend.En met de hakken over de sloot heeft ze deze stunt dus overleefd. Waren ze een uur later bij haar gekomen, was ze dood geweest. Dit was gewoon goede zorg, perfecte zorg zelfs. En we hadden echt een heel goed gevoel bij Pelgromhof. Het was terecht.
Maar ook hier werd de crisis gevoeld die toen nog net begonnen was! In 2010 moesten ze het met veel minder personeel doen. En dat hebben we geweten… Mijn oma was net 90 jaar. Ze was al een paar maanden de deur niet meer uit geweest omdat ze dat lichamelijk niet meer aankon (en met zijn slechte rug kon pa het ook niet echt aan om haar steeds in de auto te zetten). Lichamelijk was ze bijna op. Maar geestelijk zo scherp van geest.
12 april 2010, een diagnose voor mijn moeder die het leven voorgoed zou veranderen van ons allen. Een diagnose die we nooit verwacht hadden. Een dag om nooit te vergeten want op het moment dat ze haar diagnose gekregen had, zag ze voor het eerst een beetje geel in haar ogen.
13 april kwamen we bij oma om het haar te vertellen. Haar dochter heeft kanker. Het moet al vele jaren in haar lichaam hebben gezeten, ongemerkt en ze zou nog maximaal een jaar te leven hebben. Nu snapten we waarom ze steeds dacht dat de fietsband leeg was, want de borstkanker was uitgezaaid naar de ribben. Het was onbehandelbaar, want het zat ook in haar lever, wat de geelheid in haar ogen de dag ervoor verklaarde. In de weken die erop volgde zwol haar buik op en werd ze compleet geel. Mijn moeder was gelukkig de eeuwige optimist die niet bang was om te sterven omdat ze wist dat ze God zou gaan zien en maakte de nodige grappen erover, van Balkenellende met zijn uitspraken over vergrijzing (er waren in die periode meerderen in onze omgeving dood gegaan aan kanker) tot het feit dat ze nu letterlijk zelf een citroentje met suiker is.
Niet alleen had mijn moeder optimisme. Mijn oma had de kracht om in de eerste twee weken die erop volgden mijn moeder vijf keer te bezoeken! Vijf keer heeft mijn vader haar met zijn slechte rug in de auto gezet. Hij deed dit met liefde. Voor mijn oma waren het haar laatste levenskrachten. Ze kon ook steeds moeilijker haar ontlasting ophouden. De laatste keer dat ze meeging naar het ziekenhuis waar ma wachtte op een plek in het hospice was niet leuk. Gelukkig lag ze op een eenpersoonskamer na uitgebrand te zijn tegen het personeel dat ze niet rustig kon sterven of haar wensen kon delen met mijn vader als er kinderen van de buurvrouw rondliepen. Haar wensen sprak ze dan ook maar gewoon uit op het toilet in die eerste periode.
Mijn oma had al besloten dat die vijfde keer de allerlaatste zou worden voor haar. Ze kon het lichamelijk niet meer aan maar emotioneel ook niet. In het ziekenhuis wist ze het toilet niet op tijd te bereiken en heeft mijn vader van de verpleegster nog een uitbrander gehad dat het onverantwoord was om een oude vrouw als haar mee te nemen en toen heeft die verpleegster een uitbrander gehad van mijn moeder dat ze al afscheid aan het nemen waren omdat ze de laatste keer meekwam. Mijn moeder zei: “Ik heb het recht om van mijn moeder afscheid te kunnen nemen, toch?”
Nu brak de laatste week aan. Mijn moeder lag te sterven en mijn oma ook. De een in het ziekenhuis, de ander in het verzorgingstehuis. Beiden bedlegerig, beiden steeds verder naar de dood. In het verzorgingstehuis liepen MAAR TWEE DAMES op de afdeling! In het kader van bezuinigingen a la 2010. Als mijn oma op de bel drukte omdat ze naar het toilet wilde, kwam er gewoon niemand in de eerste instantie omdat die dames gewoon ogen en oren tekort hadden en overal tegelijk moesten zijn. Uiteindelijk raapten ze haar dan een half uur later van de vloer omdat ze zelf naar het toilet had willen gaan. Het is een Godswonder dat ze in die dagen niks brak en alleen zware kneuzingen eraan overhield.
Als wij bij haar waren en ze moest naar het toilet, dan hielpen wij haar op de ontlastingsstoel. De verzorging zou er toch niet op tijd zijn. Tussen de bezoeken door aan het ziekenhuis waren wij de vrijwillige verzorgers van mijn oma in het verzorgingstehuis. Het was een nachtmerrie, hell on earth. Die week was de langste week van ons leven. Nooit zal ik vergeven hoe er toen al bezuinigd werd in de zorg. We praten over 2010 mensen. Tussen de ellende door probeerden we toch ook te genieten van de laatste momenten die we konden delen met de beide stervende dames.
Uiteindelijk kan ik alleen maar blij zijn dat mijn oma haar dochters uitvaart niet meer levend bij heeft gewoond.De uitvaart van beide was op dezelfde dag. Het mooiste was dat ze het beiden kregen zoals ze het hadden gewild. Oma in een klein besloten gezelschap in het Rosorum van Zevenaar. Daarna met twee witte lijkwagens (de kleur wit was mijn moeders wens) en een witte volgauto naar het crematorium in Dieren waar we mijn moeders uitvaart ‘vierden’. Mijn moeder wilde dat we het zouden vieren met de hele familie, vrienden en kennissenkring dat ze was uitgevaren naar het eeuwig leven bij God. Een dienst vol leven tussen de tranen door en een zeer groot gezelschap. Met slechts 24 uur tussentijd zijn ze uiteindelijk beiden heen gegaan, mijn oma na mijn moeder. Haar hart brak letterlijk van het verdriet en de pijn.
Daarna werd de rust onwerkelijk. We hoefden mijn oma niet meer vrijwillig te verzorgen en ook de dagelijkse ziekenhuisbezoeken waren er niet meer. In de eerste instantie onwerkelijk. In tweede instantie merkten we daarna gewoon hoe gesloopt we waren in die periode, mede dankzij de bezuinigingen in de zorg van ons o zo niet geliefde kabinet. En vooral was ik brak. Ik heb uit ellende en verdriet een tijd gehad van flinke depressies. En als ik weer wat hoorde over het woord bezuiniging dan wenste ik de dood zelf omdat ik niet nog meer ellende mee wil maken als mijn vader op een dag misschien wel oud is. Ik wilde de pijn en het verdriet van de bezuinigingen ontlopen en heb meermaals gedacht aan zelfmoord. Maar het bleef gelukkig slechts bij de gedachte. En nu kan ik gelukkig zeggen dat ik er weer helemaal bovenop ben. Maar de bezuinigingen treffen hele families. Ik was echt heel hard getroffen erdoor.
Nu mijn vraag, als dit alles niet in 2008 – 2010 was gebeurd, maar in 2014 – 2016? Zou mijn oma kunnen wonen in de Pelgromhof of zou ze bij ons in huis geplaatst worden? Buiten dat ze bijna dood bloedde was ze toen nog best goed ter been en van dementie heeft zij nooit last gehad. Op haar geestelijke basis was ze dus nooooooit toegelaten Met haar fotografische geheugen heeft ze me nog allerlei Limburgse versjes die ze leerde op de kleuterschool geleerd en met mijn fotografische geheugen draag ik haar jeugdherinneringen dicht bij mijn hart.
In het laatste geval, wie zou voor haar zorgen als het slechter zou gaan? Pa? Ma? Of ik…? Ja, ik. Want pa en ma hadden het fysiek niet aangekund. En ik had het met alle liefde gedaan ook al was ik nog zo jong, want ik help graag mensen en als iemand mijn hulp nodig heeft kan ik niet weigeren. Dat zit in mijn karakter. Maar als ma dan haar diagnose had gekregen, hoe zou ik er dan mee gedeald hebben? Zou ik de tijd hebben gehad om af en toe op mijn slaapkamer in elkaar te storten en te janken in eenzaamheid om mijn zwakte niet te tonen aan pa of ma? Nee. Ik zou geen tijd hebben gehad om tussentijds even in te storten. Ik zou hebben moeten rennen voor mijn oma thuis, 24/7, terwijl mijn moeder in het ziekenhuis lag te sterven. Waarschijnlijk waren we dan wel in aanmerking gekomen voor 24/7 thuiszorg maar dan waren we vast weer op een wachtlijst gekomen en je weet nooit wie je binnen laat in je huis.
Hoe was dat dan afgelopen als ze er eenmaal beiden niet meer geweest waren? Zou ik op zo’n manier instorten dat zelfmoord alleen een gedachte zou blijven die ik overwoog? Of zou ik zo doordraaien dat ik het echt zou willen uitvoeren? Zou de zorg zover wegbezuinigd zijn in 2016 dat ik op tijd zou worden opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis of zou ik niet eens meer opvallen en op tijd geholpen kunnen worden? Zou ik mijn emotionele pijn overleven of zou ik ongemerkt mezelf in de rivier kunnen storten vanaf een brug?
Allemaal vragen die ik heb bij het alles verwoestende beleid. Hoe het zou zijn als dit niet jaren eerder gebeurt was, aan het begin van de crisis, maar nu, in een verder stadium van de crisis en de afbraak van ons zorgsysteem.
Ik mag gewoon van geluk spreken dat er twee dames op de afdeling van mijn oma rondliepen. Ik mag van geluk spreken dat mijn oma nog in een verzorgingstehuis woonde. Ik mag van geluk spreken dat ik leef en nu een vrolijk, optimistisch persoon ben die weer plannen maakt om te studeren wat ik nog nooit gedaan heb. Ik wilde zoeken naar een opleiding toen ma haar diagnose kreeg. Ik kon studeren toen gewoon niet aan. Ik mag van geluk spreken dat ik niet volledig doorgedraaid ben uiteindelijk.
Ik mag van geluk spreken dat in de afbraak van de zorg er tenminste nog iets was voor mijn oma, ook al was het niet veel. Ik mag van geluk spreken dat het toen plaats vond en niet nu.
En toch maak ik me zorgen, ook al heeft mijn vader weer geluk in de liefde en heeft hij nu al een jaar een superleuke relatie. Ik heb gewoon grote, grote angst voor de toekomst. Hij is al zestig plusser en hij is net met pensioen. Dan ineens realiseer ik me: mijn vader wordt oud.
Hoewel hij nu prima zelfstandig is en gewoon hele bergen beklimt met zijn geliefde met wie hij nooit meer zou kunnen opbouwen dan een lat-relatie.Dit omdat het financieel onmogelijk is om meer te hebben dan dat doordat ze beiden een nabestaandenpensioen krijgen waardoor ze apart prima rond kunnen komen. Als dit weg valt kunnen ze niet samen rondkomen en als ze gaan samenwonen of trouwen en een van hen komt te overlijden heeft de overgeblevene een groot probleem. Meer financieel dan emotioneel. Ik hoop dat de crisis en dit alles vernietigende beleid snel terug gedraaid kan worden VOORDAT mijn vader zorg nodig zal hebben. Ik vrees anders dat ik de dans niet zal kunnen ontspringen en dat ik alsnog mezelf compleet moet gaan wegcijferen in de verzorging van iemand van wie ik zielsveel houd. Ik zou geen nee kunnen zeggen omdat ik zoveel van hem houd. Ik zou mezelf verliezen in de zorgen om mijn vader en later als alles over is instorten. Ik zou niet weten op welke manier ik in zou storten, maar ik zou zwaar op de geestelijke gezondheidszorg moeten leunen, als dat niet wegbezuinigd is tegen die tijd.
Alsjeblieft, niet verder bezuinigen! Ik roep naar het kabinet. Ik ben misschien maar één van de miljoenen personen in dit land en voor u net zoveel waard als de mieren die u op straat vertrapt zonder het te weten of te beseffen. Maar alstublieft, deze bezuinigingen maken mensen persoonlijk kapot! Ik ben bang geworden voor het woord ‘tijd’. De tijd die mijn vader ouder maakt. Ik heb angst voor de ouderdom en de zorgen die het met zich meebrengt. Er zijn geen zorgen meer van uw kant uit! Voor u zijn we allemaal mieren en u beseft het zich niet . Als u het zich al beseft dan boeit het u niet dat u ons vermorzeld onder het gewicht van uw bezuinigingen. Wat voor een mensen zijn jullie? Zijn jullie überhaupt wel mensen met dit onmenselijke beleid? Hebben jullie helemaal geen gevoel dat wij zo onbelangrijk zijn voor jullie? Hallo! Hallo! We zijn wel wat meer dan mieren! Wij zijn ook mensen!
Ingestuurd door: IR