Zoals wel vaker gebeurt was ik wat vergeten en dus maar op zondagmiddag naar de super.
Wat me dan opvalt zijn de rijen met mensen, zijn deze mensen allemaal iets vergeten vroeg ik me af. Hebben we het misschien allemaal heel erg goed voor elkaar want de volle winkelwagentjes daar brak ik bijna de nek over.
Op een bijna identieke manier vroeg ik me zaterdag 18 oktober hetzelfde af tijdens de demonstratie van ¨Break the System¨. Ondanks dat het een geslaagde demonstratie was zagen we nog geen super aantallen. Dus stelde ik mezelf de vraag hebben we het dan nog gewoon te goed, beeld ik me in dat het heel erg slecht gaat in het land. Nee dat beeld ik me niet in, want ik heb met eigen ogen gezien dat de mensen op straat komen te staan, ik heb gezien wat er gebeurt als de kosten stijgen en de inkomsten dalen. Ook weet ik dat de ouderen natuurlijk niet snel zelf de straat opgaan want zij hebben nog slechtere tijden gekend, maar ik weet ook dat we heel graag net doen alsof er niets aan de hand is. We wachten af in de stille hoop dat dingen zich ten goede keren, persoonlijk heb ik die hoop al lang niet meer. Waar wachten we dan op? Tot iemand in Den Haag het startschot geeft dat het nu tijd om de straat op te gaan?
Of wachten we tot het te laat is om er nog iets aan te doen. Als Landelijke Demonstratie waren we ook aanwezig en hebben we onze bijdrage geleverd. Mijn bijdrage was het ¨Sprookje¨ zoals ik het ervaar.
Het gevoel om ooit te zijn ontwaakt in een wereld die ik maar moeilijk kan begrijpen, het gevoel van machteloosheid omdat ik wel om me heen zie wat er aan schort en afgebroken wordt. Misschien is alles wel een illusie maar volgens mij liegen de cijfers niet, ik denk eerder dat het hier gaat om een vergevorderde staat van cognitieve dissonantie waarin iedereen leeft in zijn of haar illusie, simpelweg omdat je dan de confrontatie niet aan hoeft te gaan. Ik hoop alleen dat men terdege beseft dat ridders op witte paarden niet bestaan en dat we niet hoeven te hopen op hulp vanuit het kabouterkabinet.
